STRONA GŁÓWNA

REPERTUAR

FORUM

DKF "FAFIK"
 
 

Filmy wyświetlane
w kinie w roku 2006

ZAPOWIEDZI

ARCHIWUM
 

21.12.2006 godzina 18.00             

  NIESPODZIANKI  POD  CHOINKĘ*

 | skomentuj na forum |

Do góry
 

28.12.2006 godzina 20.00              

POŻEGNANIA – Gerard Oury*  

 | skomentuj na forum |

Do góry
 

 OTIK
04.01 godzina 19.45              

   Czechy, 2000, 125`, od lat 15, reż.: Jan Śvankmajer, wyk.: Weronika Zilkova, Jan Hartl, Jaroslava Kretschmerova, Pavel Novy, Kristina Adamcova i inni.

   Czeskie Lwy 2002 za najlepszą reżyserię artystyczną oraz za najlepszy film.

   Stara ludowa czeska legenda, której bohaterem jest Otik, opowiada o ożywionym  w nadnaturalny sposób chłopcu, który nie był w stanie zaspokoić swojego potężnego uczucia głodu...
   Los nie jest łaskawy dla państwa Horak. Na próżno marzą o potomku. Pewnego dnia podczas pracy w ogrodzie pan Horak trafia na pniak drzewa kształtem przypominający dziecko. Pani Horak obdarza tenże pniak całą mocą swych niespełnionych macierzyńskich uczuć. Siła jej miłości sprawia, iż kawałek drewna... ożywa. Jednak szczęście państwa Horaków nie trwa długo. Okazuje się, że Otik cieszy się apetytem, którego nic nie jest w stanie ugasić i już wkrótce Horakowie nie będą w stanie go wyżywić...

   O filmie pisano:
   Jak najbardziej współczesna satyra społeczna przekazana przy wykorzystaniu nowatorskiego połączenia gry „żywych aktorów” z animacją. Trudno znaleźć jakiegokolwiek twórcę filmowego, którego twórczość można by porównać z twórczością Śvankmajera. Wydaje się, że najbliżsi są mu David Cronenberg i Terry Gilliam. Świetnie zagrany i wyreżyserowany film stanowi kolejne potwierdzenie geniuszu Śwankmajera i umacnia jego pozycję wśród odkrywców nowych form filmowego wyrazu”.

Jason Wood, BBC

 | skomentuj na forum |

Do góry
 

 WIECZÓR  ANIMACJI – Lalki Władysława Starewicza*
11.01godzina 20.00    

    Rzadko wspomina się dziś Władysława Starewicza. Reżyser, scenarzysta, operator filmów kukiełkowych, tworzył filmy o wysokim poziomie artystycznym, był reżyserem szeregu filmów aktorskich, lecz przede wszystkim pionierem trudnej sztuki animacji lalek. Mimo, że realizował filmy daleko od Polski, czuł się Polakiem i nigdy nie zapominał o swoim pochodzeniu, a u schyłku życia napisał autobiografię w języku polskim. Często w jego filmach odnaleźć można motywy baśniowe związane z folklorem słowiańskim. Urodził się    8 sierpnia 1882 roku w Moskwie, zmarł 30 stycznia 1965 roku w Paryżu. Od 1909 roku współpracował z moskiewską wytwórnią filmową Aleksandra Chanżonkowa, dla której nakręcił około 40 krótkich filmów. W okresie rewolucji, po krótkim pobycie w Jałcie, wyjechał do Włoch, a następnie w 1919 roku przybył do Paryża, gdzie osiedlił się na stałe. Filmy lalkowe realizował w osamotnieniu, w studiu Joinville, a później w Fonteney-Sous Bois, pilnie strzegąc tajemnic swego filmowego warsztatu.
   W swojej karierze zrealizował tylko jeden film pełnometrażowy. Była nim „Opowieść        o lisie” nakręcona na motywach bajki Goethego pt. „Lis Przechera”. Pracę nad scenariuszem rozpoczął w roku 1926, a film ukończył po czterech latach. Brakowało mu jednak pieniędzy na sfinansowanie jego udźwiękowienia i dopiero po siedmiu latach nieustannych zabiegów gotowy obraz wykupiła niemiecka wytwórnia UFA i udźwiękowiła go. 28 kwietnia 1937 roku odbyła się w Berlinie uroczysta premiera z udziałem Starewicza.
   Powojenna twórczość Starewicza nie zaowocowała dziełami wybitnymi. Niezależny, acz borykający się nieustannie z problemami finansowymi, artysta ograniczył się do kręcenia lalkowych filmów krótkometrażowych adresowanych przede wszystkim dla dziecięcej widowni. Spośród nich najwyżej oceniono film o przygodach zabawnej żyrafy „Zanzabella    w Paryżu” (1947), który zdobył nagrodę na MFF w Wenecji w 1949 roku, w kategorii filmów dziecięcych.

   O twórczości Starewicza pisano:

   Baśń uczłowiecza przedmioty i zwierzęta, tworzy swoiste zwierzęco-lalkowe hybrydy, które przedstawione wizualnie są kuszącym tematem dla wyobraźni rezysera-animatora. Do tematyki znanych bajek zwierzęcych Starewicz sięgał często, a basniowe motywy pozwalały reżyserowi na odejście od realizmu w ukazywaniu świata (...) Twórczość Starewicza jest mocno wrośnięta w sztukę XIX wieku, wywodzi się z baśni Hoffmana zaludnionych przez dziwnych zegarmistrzów i rzemieślników tworzących lalki obdarzone życiem lub skomplikowane mechanizmy zegarowe, które przedstawiają ogrody i pałace zaludnione maleńkimi poruszającymi się figurkami. Wydaje się, że sam Starewicz był nie tyle filmowcem, ile zegarmistrzem-czarodziejem zabłąkanym na nasze szczęście w XX-wiecznym świecie filmu.

Władysław Jewsiewicki, „Ezop XX wieku”, Wydawnictwa RTV, Warszawa 1989

Dwa  filmy Władysława Starewicza zobaczyć można w internecie pod adresem: http://www.ubu.com/film/starewicz.html  

 | skomentuj na forum |

Do góry
 

AKTORSKIE  PORTRETY – Peter Lorre*

18.01godzina 19.00              

    Peter Lorre urodził się w 1904 roku, w rodzinie żydowskiej, w miejscowości Rózsahegy na terenie cesarstwa Austro – Węgier (obecnie Rużomberok na Słowacji). Początkowo grywał    w teatrach Wiednia, Zurychu i Wrocławia. Jego kariera filmowa rozpoczęła się w 1928 roku, po przyjeździe do Berlina. Rolę życia zagrał w filmie Fritza Langa „M-Morderca” (1931). Film ten przyniósł mu międzynarodową sławę. Po objęciu władzy przez Hitlera aktor wyemigrował do Ameryki. Wczesniej w 1934 roku, będąc w Londynie, zagrał u Hitchcocka w filmie „Człowiek, który wiedział za dużo”. W USA pojawił się w tak głośnych tytułach jak „Sokół maltański” Hustona czy „Casablanca” Curtiza. W sumie zagrał w kilkudziesięciu filmach wykorzystujących jego specyficzne emploi. Często wcielał się w postaci psychopatów, outsiderów i ludzi niezrównoważonych. W 1949 roku wrócił do Europy, gdzie wyreżyserował i zagrał główną rolę w filmie „Zagubiony” (1951). Obraz jednak nie odniósł sukcesu i aktor powrócił do Ameryki grając dziesiątki ról głównych i epizodów w filmach kinowych i telewizyjnych. Zmarł w 1964 roku w Los Angeles.

 | skomentuj na forum |

Do góry
 

   WIECZÓR  Z  FRANKENSTEINEM*
   25.01godzina 18.00              

 | skomentuj na forum |

Do góry
 

DRUGI WIECZÓR Z FRANKENSTEINEM*  
1.02 godzina 20.00  

| skomentuj na forum |

Do góry
 

REŻYSERZY  ŚWIATOWEGO  KINA:  Pedro Almodovar*  
08.02 godzina 20.00    

 | skomentuj na forum |

Do góry
 

MISTRZOWIE  KINA – Robert Bresson*
15.02  godzina  18.30              

Film rodzi się najpierw w mojej głowie i umiera na papierze. Wskrzeszają go żywe osoby
 i prawdziwe przedmioty, które umierają na taśmie,
 lecz po odpowiednim uporządkowaniu i wyświetleniu na ekranie
 – ożywają jak kwiaty w wodzie

Robert Bresson

   Robert Bresson urodził się w 1901 roku. Studiował filologię klasyczną, filozofię i sztuki piękne. Malował, fotografował, a także grał na pianinie. Swój pierwszy fabularny film pełnometrażowy – „Anioły grzechu” zrealizował w roku 1943. Stylowi i środkom aktorskim zastosowanym w tym filmie pozostał wierny aż do swego ostatniego dzieła. Filmy Bressona podejmowały tematy fundamentalne: kondycji ludzkiego losu zawieszonego między świętością a grzechem, odkupienia i dążenia do absolutu, natury zła i łatwości z jaką się rozprzestrzenia. Konsekwentnie angażował do swoich filmów aktorów niezawodowych, których filmował      w wielkich zbliżeniach i wyrazistym oświetleniu. Szczyt artystycznej formy Bressona przypadł na lata 50-te i 60-te, kiedy to powstawały dzieła tej miary co: „Dziennik wiejskiego proboszcza” (1950), „Ucieczka skazańca” (1956), „Proces Joanny D`Arc” (1962), „Łagodna” (1969), „Na los szczęścia Baltazarze” (1966) – wszystkie te filmy budziły zachwyt krytyki     i zdobywały nagrody najważniejszych festiwali filmowych. W 1975 roku Bresson wydał „Notatki o kinematografie” – swój autorski zbiór przemyśleń nad istotą kina.
   Swój ostatni film, „Pieniądz”, zrealizował w roku 1983. Zmarł w 1999 roku. Pracował wolno, cyzelując każdy element swojego dzieła. Nakręcił zaledwie 13 filmów. Jednak już      w latach 50-tych, czołowy krytyk francuskiego kina, Andre Bazin powiedział, że „wystarczy jeden film Bressona, by odkupić wszelkie grzechy francuskiej kinematografii”. Robert Bresson już za życia stał się legendą, a jego „osobność” w świecie kina wciąż jest zauważana.

 | skomentuj na forum |

Do góry
 

REŻYSERZY KINA ŚWIATOWEGO: Tony Richardson*
22.02 godzina 20.00

 | skomentuj na forum |

Do góry
 

JABŁKA  ADAMA
08.03 godzina 20.00
 
   Dania, 2005, 90`, od lat 15, reż.: Anders Thomas Jansen, wyk.: Ulrich Thomsen, Mads Mikkelsen, Nicolas Bro, Paprika Steen, Ali Kazim, Nikolaj Lie Kaas i inni.

   21 Międzynarodowy Warszawski Festiwal Filmowy (Warszawa 2005) – Nagroda Publiczności

   Pełna czarnego humoru komedia absurdu, albo zwykłe szaleństwo z głębszym przesłaniem...
   Neofaszysta Adam zostaje wysłany do pracy społecznej na wiejską plebanię. Tam pastor Ivan zleca mu upieczenie szarlotki. Jabłka Adam ma zerwać z drzewa, które rośnie przed kościołem. Kiedy ptaki, robactwo, a nawet pioruny atakują jabłonkę, pastor jest przekonany, że oto Szatan wystawia ich na próbę. Natomiast Adam uważa, że to sprawka Boga, bo przecież według jego światopoglądu zło wcale nie istnieje.
   „Jabłka Adama” to współczesna przypowieść religijna o problemach wiary oraz o walce między dobrem a złem. W Danii film ten bił rekordy popularności wśród widzów.  

 | skomentuj na forum |

Do góry
 

PRZEŁOM  DŹWIĘKOWY  W  KINIE*

22.03 godzina 18.45              

 | skomentuj na forum |

Do góry
 

 REŻYSERZY  KINA  ŚWIATOWEGO – Woody Allen*
29.03 godzina 18.30    

    Woody Allen urodził się w 1935 roku. Jego rodzina wywodzi swe korzenie z Europy centralnej i wschodniej. W trakcie studiów na uniwersytecie nowojorskim Allen zaczął pisywać drobne utwory humorystyczne, pisał skecze dla telewizji, a z czasem spróbował swych sił jako aktor występując na estradzie z własnymi monologami.
   W 1965 roku Clive Donner zrealizował film „What`s New, Pussycat?” (“Co nowego kotku?”), do którego scenariusz napisał Allen, i w którym zagrał niewielki epizod. Za jego autorski debiut wypada jednak uznać zrealizowany w 1969 roku film „Take the Money and Run” („Bierz forsę i w nogi”). Występował tu w potrójnej roli: reżysera, scenarzysty i aktora – głównego bohatera. Pierwsze filmy Allena „Bananas” („Bananowy czubek”, 1971) „Sleeper” („Śpioch”, 1973) realizowane były w duchu filmowej burleski, ale już w tym okresie krystalizuje się charakterystyczny i niepowtarzalny styl reżysera, który daje się poznać jako prześmiewca i uprawiający gorzko-śmieszną psychoanalizę intelektualny szyderca. Ta specyficzna stylistyka znajdzie swe głębsze odbicie w kolejnych filmach reżysera: „Annie Hall” (1977), „Manhattan” (1979), „Zelig” (1983). Allen uprawia specyficzną zabawę w cytaty i autocytaty, bez oporów łączy też style i konwencje.
   Jak dotąd Woody Allen zrealizował ponad trzydzieści filmów. Inspiracją dla Allena, obok literatury i filmu, jest przede wszystkim sam Woody Allen – jego życiowe sukcesy i porażki, jego lęki, frustracje i kompleksy. To właśnie stanowi o oryginalności i niepowtarzalności jego filmowej stylistyki.

KLĄTWA  SKORPIONA

USA/Niemcy, 2001, 100`, od lat 15, reż.: Woody Allen, wyk.: Woody Allen, Helen Hunt, Dan Aykroyd, Elizabeth Berkley, Charlize Theron i inni.

Zaskakująca i zabawna opowieść o ukrytych pragnieniach, tak romantycznych, jak  i przestępczych, a także pastisz czarnego kryminału i amerykańskiej komedii rodem z lat 40-tych, opartej na błyskotliwym pojedynku słownym pozornie niedobranej pary. Nastrój filmu uzupełnia znakomita muzyka jazzowa tamtych lat, a wszystko rozgrywa się   w ukochanym przez reżysera Nowym Jorku.   

 | skomentuj na forum |

Do góry